Elogio al gò

Ti xe un pesse brutto, moesin e pien de spini.
Ti vivi nel fango dea laguna
e te te scondi su busi e poti.

Ciaparte  xe fasie, con e man
o con ia enza…
basta metter  el verme sul lamo
e ti te tachi subito.

Lesso, ti fa perde Ia pasiensa
perché bisogna tribuiar do ore
par no magnar niente,
e te ne far soffrir
perché i to spini
s’impianta nel gargatoio

Ma no ghe xe risotto a sto mondo
no  ghe se prelibatessa a Venessia
de scampi,   bibarasse,  
visigoe o sepoine
che te por far confronto.

No ghe xe minestre
che te pol impensierir,
perché el megio
ti xe proprio  ti!
Bon, deicato come na canson
petaiso come un baso
profumà come un puteo sua.

Prepararte  xè un divertimento,
basta na pignata de acqua freda,
sora el fogo impisà,
un fial de sal,
do fogie de avrano
e te te fa cusinar.

In tanto che te spetemo,
so naltra pignata
un fio de ogio
maridà co un fià de agio,
quando sfrise tutto
buttar subito el riso,
spettar do minuti
e sontarte  ti,  
proprio ti  gò,
curà,  sensa spini
co meso bicer de vin bianco,
che el xe na scusa,
perché staltro meso
meo bevo mi.

Quando el riso ciama, per esser servio,
stuo el fogo, sonta el presemoo
e na masenada de pevare.

Formagio? Ma ti xe matto, sul pese ?

Qua semo a Venessia
el risotto deve saver de mar
de sal,  de orto e de pevare

e mai suto, ma all’onda...

Grassie Gò,
de i to ricordi

de mia mamma che te cusinava
de mea nonna che te curava
e de noialtri tutti
che te magnava.

Vittorio Alberti nato a Malamocco...ora nel Bellunese 

Dedicata alla Casa La Buona Stella" - Montello

Nessun commento:

Posta un commento